اگر سالن بزرگی را با نور کمی روشن کردیم جز اجناس و اشیای بزرگ را نخواهیم دید، ولی اگر همین سالن را با نور زیاد روشن کردیم حتی یک پوست تخمه و ذره کاغذ دیده خواهد شد.
نور افراد عادی کم است، لذا تنها گناهان بزرگ خود را می‏بینند ولی پیامبران و امامان معصوم که از نور ایمان بسیار بالایی برخوردارند حتی اگر یک لحظه از عمرشان را به اعلی درجه ممکن بهره نگیرند، دست به دعا و گریه برمی‏دارند.
مثال دیگر: دراز کردن پا برای کسی که درد پا دارد، نه حرام است نه مکروه، ولی می‏بینیم که گرفتاران به درد پا به هنگام دراز کردن پا از اطرافیان خود عذر خواهی می‏کنند، زیرا برای آنان احترامی قائلند که حتی از کار مباح خود شرمنده هستند.
مثال دیگر: گاهی افرادی که در تلویزیون مشغول نقل اخبارند سرفه می‏کنند و فوراً از تمام بینندگان عذرخواهی می‏کنند، با اینکه سرفه کردن گناه ندارد ولی چون خودشان را در محضر مردم می‏بینند، عذرخواهی می‏کنند.
اولیای خدا نسبت به ذات مقدّس او چنان معرفت و شناختی دارند که اگر عبادات جن و انس را نیز داشته باشند، خودشان را مقصّر می‏دانند.